Długi post- praca

Decydując się na szkołę średnią, nie chciałam nic innego, jak dostać się do technikum gastronomicznego. 

W tamtym czasie, kręciło mnie gotowanie i pieczenie ciast  i to wszystko za sprawą mamy. Byłam z siebie dumna, że jak na swój wiek potrafię gotować- koleżanki prosiły o przepisy i instrukcje, żeby i one mogły zabłysnąć w domu.

Byłam zdecydowana, że po maturze i egzaminie zawodowym będę kontynuować kierunek.

Jednak, kiedy przyszedł czas składania podań na studia- wahałam się. Nie kręciło mnie to już tak, jak na początku.

Kiedy miałam wątpliwości, mama powiedziała mi, żebym na spokojnie pomyślała, co bym chciała robić w przyszłości, gdzie bym chciała pracować i żebym kierowała się tym, co lubię.

Uwielbiałam pichcić, ale stwierdziłam, że jednak to nie jest to.

Wtedy pomyślałam, że przecież od zawsze lubiłam zajmować się dziećmi (niektórym może wydać się to banalne, ale tak było). Zajmowałam się moją bratanicą, potem, gdy byłam starsza, zajmowałam się sąsiadów córką, w średniej szkole- byłam wolontariuszką i nawet zorganizowałam bal dla małych dzieci niepełnosprawnych.

Pomyślałam o pedagogice. Usiadłam przed komputerem, przeszukałam Internet, znalazłam kilka ofert uczelni i wybrałam. Studia dzienne- pedagogika wczesnoszkolna i przedszkolna.

Stwierdziłam, że przecież, jeśli się nie sprawdzę, to zrezygnuję.

Pierwszy semestr był ciężki, później było coraz lepiej i łatwiej. 

Lata spędzone na uczelni minęły prędko. W międzyczasie wiele się działo. Zmiana miejsca zamieszkania, samodzielne mieszkanie z moim H., zaręczyny …

Praktyki były na początku stresujące, później, gdy prowadziłam zajęcia, czułam się jak ryba w wodzie.

W przedszkolu było trzeba uważać, ponieważ 3 latki były małymi manipulatorami :)

W szkole podstawowej niektóre dzieci zadziwiały swoją wiedzą jak na swój wiek. Łatwo było zauważyć, które dzieci spędzają czas z rodzicami. 

Do dziś utkwiła mi  w głowie dziewczynka (niestety nie pamiętam imienia)- rodzice i dziadkowie to prawnicy. Pomimo takiego zawodu-, zawsze ktoś miał czas dla niej. Kiedy poznawałam każde dziecko z osobna, to ta właśnie dziewczynka miała najwięcej do opowiedzenia o sobie i swojej rodzinie. Jakie gry planszowe lubi grać z dziadkami, gdzie rodzice zabierają ją ze sobą, że mama lepiej maluje od taty, ale na basen woli iść z tatą … a niektóre dzieci, których na przykład jeden rodzic nie pracował, nie miał czym się pochwalić- ewentualnie niedzielnym wypadem do dziadków na obiad.

Dzieci (zarówno te w szkole, jak i w przedszkolu) opowiadały o wszystkim: co w domu się dzieje, gdzie na zakupy jadą, co na śniadanie mieli w domu. Kto kogo w klasie najbardziej lubi.

Pamiętam jak w II klasie miałam zajęcia i jeden z chłopców się we mnie zakochał  :)

Od samego początku był nieśmiały, wstydził się odpowiadać na pytania, aż w końcu któraś z dziewczyn powiedziała, że „Proszę Pani, On się wstydzi, bo się w Pani zakochał”.   A mnie zastanawiało, dlaczego u innych koleżanek był aktywny na zajęciach :)

Praktyki były fajne

A jak z pracą było …

W mojej okolicy była szkoła państwowa, którą przekształcono w społeczną. Wiedziałam, że cała kadra ma być wymieniana, ponieważ nowa Pani dyrektor chce młodych nauczycieli. Zaraz po obronie udałam się z CV i dokumentami. Pod koniec wakacji otrzymałam telefon z prośbą o spotkanie. Serce mi waliło jak szalone, ręce się pociły … 3 głębokie wdechy i weszłam do gabinetu dyrektora. Nie wiem kiedy te 15 minut minęło. Po 3 dniach dostałam telefon, że dostałam pracę. Do której klasy zostanę przydzielona dowiem się na Radzie Pedagogicznej.

Otrzymałam II klasę.  Dużo dzieci nie było, raptem 12. Dzieci miały duże zaległości, ponieważ poprzednia Pani, która je uczyła, wiedziała, że już pracować w tej szkole nie będzie, więc olała sprawę.

Dzieci były zdolne, pomysłowe- chociaż czasem było trzeba im coś podpowiedzieć, jednak z czasem, odkrywały, że mają mnóstwo możliwości.

Najbardziej satysfakcjonujące były efekty mojej pracy. Kiedy mały łobuz zmienił swoje zachowanie na zajęciach, kiedy dzieci zaczęły lubić czytać, kiedy z chęcią zaglądały do biblioteki...

 Każde z nich potrzebowało uwagi…

Pamiętam, że na początku dzieci były nie do ogarnięcia, poprzednia Pani pozwalała na wszystko, więc dla nich było normalne chodzić po klasie, czy rozmawiać w czasie zajęć... Wszystko trochę trwało, bo przecież poznawaliśmy się nawzajem. Cieszyłam się, kiedy dzieci same pamiętały, że odpowiada się pełnym zdaniem, że koledze/koleżance trzeba pomóc, kiedy są w potrzebie, że trzeba być tolerancyjnym (jeden uczeń był innej wiary, przez co dzieci mu dokuczały).

Najfajniej wspominam wybory gospodarza klasy. Dzieci w domu robiły plakaty z hasłami wyborczymi, szykowali przemowy- były wystąpienia kilkuminutowe. Odbyło się głosowanie i liczone były głosy…to zaangażowanie dzieci i ich radość z poważnego ich traktowania…

Pensja była inna niż w szkołach Państwowych- tylko najniższa krajowa. Ale to nie ważne, liczyło się, że pracowałam z dziećmi. 8 godzin w pracy, czasem 12 (kiedy były rady), do tego przygotowywanie materiałów na następne zajęcia, sprawdzenie prac domowych i jeszcze moje studia…

Miałam bardzo inteligentną grupę dzieci- naprawdę. A na samym początku było tyle zaległości do nadrobienia...

Praca nauczyciela jest wspaniała. Dzieci uważają Cię za wzór do naśladowania, pochłaniają wszystko co i jak mówisz, tylko Ty w ich oczach masz rację- nie mama, nie tata, tylko Pani.

Jeśli chodzi o rodziców. Nie podobały im się moje pomysły na urozmaicanie zajęć. Chodzili pytać się do innych nauczycieli po co to, za plecami narzekali, a wszystko po to, żeby później na zebraniu rodziców stwierdzić, że jednak miałam rację, że jednak to co wprowadziłam miało sens.

Zostałam oczywiście na facebook’u sprawdzona- a wiem, to, ponieważ uczniowie sami przyznali, że ich mamy mnie znalazły na fejsie .

Na pamiątkę mam pełną teczkę laurek. Pochwaliłabym się nimi, ale są zakopane z moimi pomocami dydaktycznymi na strychu.

Z pracy w szkole zapamiętałam jeszcze zabawne odpowiedzi dzieci

- Witamina- „to niezdrowe warzywo”.

- J.Piłsudski –„ to dobry kolega dziadka, znam go”

Było ich jeszcze więcej i dużo zabawniejsze, ale już pozapominałam

Zapewne zastanawiacie się, dlaczego nie chcę wrócić do tej szkoły.

Już tłumaczę.

Pani dyrektor na początku była super- młoda babka, wie czego chce i do tego dąży. Nie czepiała się, kontrolować-kontrolowała, chwaliła, podpowiadała, była miła. Jednak, niestety, jak to już bywa, władza uderza do głowy…

Moja opiekunka- najwspanialsza nauczycielka na świecie (chciałabym, aby taka się trafiła mojemu dziecku) zaczęła trzymać mnie na dystans. Nie chciała rozmawiać na różne tematy, przestała zaglądać na zajęciach, atmosfera była nieciekawa kiedy w pokoju N-lskim byłyśmy. Zastanawiałam się o co chodzi. W przeciągu kilku dni, Pani dyrektor mnie wezwała do siebie. Zaczęła zadawać pytania odnośnie mojej opiekunki, jakie są nasze relacje itp. Odpowiedziałam, że wszystko w porządku i nie narzekam, mogę liczyć na pomoc w razie czego, zawsze coś podpowie odnośnie zajęć czy jakiegoś kłopotu z uczniem. I wtedy Pani D. zaczęła narzekać na nią, obgadywać. Ja się nie odzywałam. Wtedy Pani D. zaczęła mówić, co moja opiekunka na mnie jej się żaliła. A to co się żaliła, to było urwane dosłownie z choinki. Całkiem przeinaczone niż naprawdę mi mówiła. Trochę mnie to ruszyło, ale nie chciało mi się wierzyć. Fakt, nastąpiła zmiana w naszych stosunkach, ale jak mogła powiedzieć dyrektorce co innego niż mi powiedziała w oczy. Przecież nie chwaliła mnie tylko po to, żeby chwalić, a dyrektorce narzekała na mnie. Po zastanowieniu się w domu, postanowiłam to wyjaśnić. Poprosiłam o rozmowę z moją opiekunką- w tym samym dniu chciała mnie o to i Ona poprosić. Szczerze porozmawiałyśmy. Okazało się, że zmiana jej stosunków wobec mnie nastąpiła, przez dyrektorkę, która powiedziała jej, że JA się żalę na nią.

Jak to? Przecież dyrektorka żaliła mi się na moją opiekunkę i 'doniosła', że to Ona się żali na mnie...

Okazało się więc, że to dyrektorka wprowadzała zamęt. Wszystko okazało się nieprawdą, bo przecież ani ja ani Ona nie żaliłyśmy się dyrektorce. Wszystko zmyślone- po co? Nie wiem…

Od tamtej pory, po każdej wizycie u dyrektorki mówiłyśmy sobie o co chodziło i nie wierzyłyśmy w żadne jej słowo.

Później nastawienie dyrektorki wobec mnie było jeszcze gorsze. Nie odzywała się, wydawała polecenia na piśmie. Dlaczego? Dlatego, że  jakiś uczeń z klasy IV-VI, rozwalił mi samochód na parkingu szkolnym. Wgniótł mi maskę i to porządnie. Z tego co udało się ustalić, opierał się plecami o ścianę i nogą o samochód, potem miałam wgniecione drzwi- ślad buta typu glan. Poszłam z tym do dyrektorki- fakt, samochód mieliśmy zmienić, ale to nie zmieniało faktu, że jest to zniszczenie mienia i stało się to na parkingu szkolnym. Należałoby wyciągnąć konsekwencje z tego czynu. Pani dyrektor obiecała zrobić apel, na którym poruszyłaby ten temat. Niestety, minął miesiąc i nic … poszłam więc do niej i powiedziałam grzecznie, że tak właściwie powinnam to zgłosić na policję, doszło do zniszczenia mienia na terenie szkoły. Koszty poniosłaby szkoła, ale nie zrobiłam tego. Otrzymałam tylko odpowiedź: „Skończyła już Pani? Dziękuję, może Pani już wyjść”.

Nerwy miałam takie, że aż łzy cisnęły mi się do oczu. Od tamtej rozmowy miałam przechlapane. Wchodziła na zajęcia kiedy chciała, po to, żeby postać chwilę, popalić głupa i wyjść, w pokoju N-lskim się nie odzywała, a jak już to jakieś durnowate pytania zadawała. Dostałam więcej dyżurów przed zajęciami i po zajęciach.. tak jak mówiłam, miałam przechlapane. Zdarzało się tak, że wstawałam do pracy i płakałam, bo nie wiedziałam jaki będzie kolejny dzień. Jedyne co pocieszało to dzieciaki. One poprawić humor potrafiły ekspresowo. Mąż mówił, że długo tak nie dam rady, że muszę zmienić nastawienie, albo zrezygnować z pracy. Rezygnować nie chciałam, bo przecież, jak to tak, w środku roku szkolnego, muszę myśleć o dzieciach… przed feriami się rozchorowałam. Zapalenie oskrzeli, antybiotyk i tydzień zwolnienia. Bałam się zawieść zwolnienie, więc zrobił to H. Oczywiście narzekanie było (dowiedziałam się od innej, zaufanej nauczycielki tam pracującej).

W międzyczasie staraliśmy się już o dziecko- decyzję o rozpoczęciu starań podjęliśmy jeszcze przed moim zatrudnieniem.

Pamiętam, że będąc na L4, nic a nic się nie odstresowałam. A to też przecież wpływało na Nasze starania. Na szczęście przyszły ferie. Pierwszy tydzień oczywiście dyżur w szkole, trzeba było zorganizować zajęcia i akurat na moje przyszła Pani dyrektor, która  mnie pochwaliła opiekunce. W ferie wyjechaliśmy, całkiem na spontana do Krakowa i Zakopanego. Planowaliśmy wyjazd na inny dzień, a kupiliśmy bilety wcześniej i wcześniej wyjechaliśmy- super tak jednego dnia na szybkiego się pakować i jechać, by zdążyć na autokar.

Po jakimś czasie okazało się, że ferie były owocne i będzie z tego dzidziuś. Poinformowana została o tym Pani D., której mina mówiła sama za siebie- fałszywy uśmiech i gratulacje- przystopowała trochę i przestała mnie dręczyć.

Chciałam do końca uczyć dzieci, bo przecież czułam się dobrze. Do czasu … dzieci przychodziły chore na zajęcia, zasmarkane, a w płucach ich grało jak kaszlały. Przez to i mnie złapało przeziębienie, katar, kichanie, ból gardła. Mimo złego samopoczucia byłam szczęśliwa i radosna, fruwałam korytarzami, przyniosłam szampana dla mojej opiekunki z prośbą by wypiła za moje i dziecka zdrowie. Tego też dnia stało się coś strasznego. Dostałam krwawienia, był to 7 tydzień ciąży i krwawienie było spore, zaczął boleć mnie brzuch. Płakałam w toalecie jak szalona, nie mogłam się uspokoić, nie wiedziałam, co mam robić. Poszłam po dzwonku do pokoju nauczycielskiego, powiedziałam, co się stało, a moja opiekunka i jej córka(która też była nauczycielką) zadzwoniły do Pani dyrektor, że muszę się zwolnić z 2 godzin zajęć. To one znalazły zastępstwo, chciały  nawet zorganizować transport do lekarza .. przejęły się tak samo jak ja. W tym dniu okazało się, że muszę 2 tygodnie przyjmować luteinę i leżeć w łóżku. Okazało się, że jeśli chcę spokojnie przejść ciążę, to muszę zrezygnować z pracy. Praca z dziećmi była zbyt ryzykowna w moim przypadku.

Zastanawiacie się dlaczego o tym wspominam… dlatego, że Pani dyrektor zrobiła się miła, dzwoniła parę razy w tygodniu, pytała jak się czuję … czy wrócę do pracy. Powiedziałam jej, to co mi powiedział lekarz. Uwielbiałam moich uczniów i tęskniłam za nimi, ale moje dziecko było ważniejsze.

Wtedy Pani D. poprosiła żebym przyjechała podpisać jakiś tam drobny dokument związany z moim L4, żeby mogła zastępstwo zorganizować. Kiedy pojechałam, Pani D. nie było w szkole, a wiedziała, że będę. Pani z sekretariatu dała mi owy dokument do podpisania. I wiecie co to było… Była to moja rezygnacja z pracy. Pracodawca nie ma prawa zwolnić pracownicy w ciąży, tym bardziej, że została poinformowana i dostała zaświadczenie lekarskie. ALE przecież ja mogę odejść sama z pracy. Kiedy przeczytałam dokument i dotarło do mnie, że to moja rezygnacja, byłam wściekła.  Nie sądziłam, że Pani D. może być aż tak … nieludzka. Oddałam dokument i powiedziałam, że tego nie podpiszę. Wszystkie zwolnienia L4 zawoził mąż.

Nie chce tam wracać.

Zbyt dużo nerwów mnie ta praca kosztowała. Po pracy w tej szkole, jestem zniechęcona. Chcę pracować z dziećmi, ale na pewno nie w tej szkole, co już pracowałam. Chyba, że zmieni się dyrektor.

Czy czegoś żałuję? Nie.

Zawsze jestem bogatsza o nowe doświadczenia.

A ciąża była planowana jeszcze przed dostaniem pracy, więc byliśmy szczęśliwi, że mimo tych stresów udało się tak szybko i że wszystko skończyło się dobrze :)

Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam :)

Pozdrawiam, Milena.