Czas dla siebie

Odkąd Hania się urodziła, to przyznam szczerze, za bardzo czasu na jakąkolwiek rozrywkę nie miałam. Karmię piersią, więc mama zawsze musi być pod ręką. A na samym początku, kiedy Hania nie tolerowała butelek, to tym bardziej. Nie było mowy, żeby Hania mogła zostać w domu z dziadkami, bo dłużej niż godzina nie wytrzymywała bez mamy.
Nie przeszkadzało mi to. I nadal nie przeszkadza. Jak jedziemy na dłuższe zakupy, to Hania śmiga z Nami. Czasem kiedy zależy Nam na szybkim uwinięciu, to Hania zostaje z dziadkami. Cycuś nie jest już tak potrzebny jak kiedyś, ponieważ można zadowolić Hanię zupką :)
Robimy małe postępy ... małymi kroczkami, powolutku przyzwyczajamy Hanię, że mama może wybyć z domu na dłużej. Pamiętam początki- kilka miesięcy temu. Pojawił się typowy lęk separacyjny. Nocne płacze i rozpaczliwe wołanie mama, mama nawet do łazienki nie mogła wyjść z pokoju... A teraz. Teraz Hania jest już dużą pannicą. Najpierw Hania zostawała z tatą i dziadkami po godzince, dwie ... a pewnego razu, kiedy mieliśmy do załatwienia sporo spraw- lekarz, zakupy i chcieliśmy się z tym szybko uwinąć, to zostawiliśmy Hanię u drugich dziadków. Babcia chciała pobyć z wnuczką dłużej, więc skorzystaliśmy z okazji. Powiem Wam, że to ja gorzej znosiłam rozłąkę. Nie było Nas jakieś 4 godziny. Ciągle trzymałam telefon kurczowo w ręce, sprawdzałam, czy mam zasięg...zachowania wręcz maniakalne. Cały czas myślałam o Hani. nie ważne było, co mówił lekarz, nie w głowie były mi zakupy...Chciałam wracać do domu, do Hani.
No i wróciliśmy. Hania w najlepsze się bawiła na dywanie z babcią. Babcia wychwalała, jak to Hania ładnie zjadła zupki, chlebka, na dworze poganiała psy i kota i nawet nie płakała ani razu, nawet nie wołała mama. Ale jak tylko weszłam do pokoju i mnie zobaczyła, to przyszła tak szybko, że prawie się przewróciła, buzi dała chyba z pięć razy i chciała tylko być na moich rękach. Rozczuliło mnie to strasznie.
Cieszyło mnie to, że moja córcia już sobie poradzi beze mnie przy babci, ale cieszyło mnie bardziej, że taka wytęskniona była kiedy przyjechałam, że nic inne się nie liczyło prócz mamy. Może to samolubne pomyślicie... Na prawdę do mnie nie dociera, że moje dziecko już jest takie duże, że już niedługo pójdzie do przedszkola i ta rozłąka będzie dłuższa- nie mogę się z tym pogodzić...

Zawsze kiedy Hania ucinała sobie popołudniową drzemkę i nie miałam nic do zrobienia, to zabierałam się za szycie- pochłaniało mnie to bez reszty. To był mój sposób na czas wolny. Teraz nadal tak jest, z chęcią biorę filc i coś tworzę. Czasem zdążę tylko powycinać elementy i Hania już wstaje, ale kiedy za to się zabieram, to uwalniam głowę od myśli.
Ostatnio pozwoliłam sobie na coś jeszcze ... na zumbe :) Nie tą z Xbox'a, tylko taką wśród ludzi. Godzinka dwa razy w tygodniu... super sprawa. Hania zostaje z tatą albo babcią, a ja wybywam z koleżankami. Pół godziny zumby, kolejne pól jogi ... do tego świetne towarzystwo. Mega dawka endorfin po ćwiczeniach, czas na pogaduchy- takie zwyczajne , nie o Naszych mężczyznach i dzieciach, ale o wszystkim innym.
Wracam zmęczona i zadowolona.
Hania nawet nie odczuwa, że mnie nie ma. Takie wyjście do ludzi dużo daje. Na początku oczywiście myślałam, jak  radzi sobie moje dziecko beze mnie, ale w trakcie ćwiczeń wylatywało mi to z głowy:)

A wy jakie rozrywki zapewniacie sobie w czasie wolnym?

Pozdrawiam, Milena :)