Dziadkowie ..

Dziadkowie…

Zamierzam rozprawić się z tym tematem dziś raz, porządnie.

Kiedy byłam mała, miałam tylko jedną babcię. Los tak chciał, że nie było mi dane poznać pozostałych dziadków. Sięgam pamięcią do spotkań z babcią i pamiętam … pamiętam jej delikatną, pomarszczoną skórę, pamiętam jak śpiewała mi o Dorotce, opowiadała różne historie, przynosiła Kinder Niespodzianki. Pamiętam, że zawsze była życzliwa, miła, uśmiechnięta.

Bardzo, ale to bardzo pragnę, aby moje dziecko miało jak najdłużej dziadków zarówno z mojej, jak i z męża strony.  Codziennie widzę ile radości sprawia im możliwość kontaktu z najukochańszą wnuczką. Jeszcze jak byłam w ciąży, ta ogromna czułość i miłość była widoczna w ich oczach kiedy dotykali brzuszka. 

My naprawdę doceniamy ich obecność. Doceniamy to, że w razie czego służą pomocą i radą… ALE . No właśnie, zawsze musi pojawić się jakieś ALE.

Przyjęło się, że rodzice są od wychowywania, a dziadkowie od rozpieszczania. Mają do tego takie nie pisane prawo. Tak musi być i koniec.

Czy to jest dobre?

Pamiętam swoje rozterki jeszcze kilka miesięcy temu.

Brak jakiegokolwiek porozumienia z dziadkami zarówno jednymi, jak i drugimi w kwestii wychowania i karmienia Hani.

Przecież to my jesteśmy rodzicami, wiemy, co jest dla Naszego dziecka najlepsze, wiemy jak chcemy je wychować…

Przecież to my Was wychowaliśmy, mamy większe doświadczenie w wychowywaniu dzieci niż Wy, to my mamy rację…

Każdy ma swoje zdanie. Prawda jest po środku.

Dziadkowie z czasem zmieniają się. Coś, co było zabraniane ich dzieciom, dla wnucząt jest na „to” przyzwolenie.

Dlaczego tak jest? Nie wiem, nie znam na to pytanie prawidłowej odpowiedzi, ale przypuszczam, że dzieje się tak, ponieważ kiedy Oni wychowywali Nas, to pragnęli, żebyśmy byli dobrymi ludźmi, z zasadami, kulturalni … Kiedy pojawili się wnuki, to cała odpowiedzialność za dobre wychowanie leży w rękach rodziców, a dziadkom pozostaje nic innego, jak cieszyć się każdą chwilą spędzoną z wnukiem/wnuczką i czerpać radość z tych spotkań, z każdego uśmiechu podarowanego im przez wnuczka. Ich zadaniem jest uszczęśliwiać.

ALE czy dziadkowie wszystko mogą? Teoretycznie nie, przynajmniej nie powinni, a praktycznie … różnie to wychodzi.

W Naszym przypadku wszystko kręciło się wokół wprowadzania do diety Hani słodyczy oraz ciągłego noszenia Hani na rękach, a później doszło do tego  przyzwolenie na wszystko.

Hania jest rozumną istotką i świetnie jej wychodziło manipulowanie dziadkami. Potrafiła wymusić  u nich wszystko.

Nie podobało mi się również traktowanie mnie jak dziecka, które nic nie wie… Jestem matką Hani i wiem co dla niej jest najlepsze.  Dlaczego tak ciężko się z tym pogodzić? Dlaczego żadne argumenty nie docierały do dziadków?

Jedna z czytelniczek poruszyła mnie komentarzem. Zarzuciła, że zachowuję się jak małolata, ponieważ nie mogę się pogodzić z tym, iż dziadkowie są od rozpieszczania.  Tak przecież było, jest i będzie… że powinnam również postawić się na miejscu dziadków, czy byłoby mi miło gdyby Hania prawiła mi jakieś morały…

Tak więc … jakbym zachowywała się jak małolata, to miałabym w nosie wychowanie swojego dziecka i pozostawiła je dziadkom- niech wychowują po swojemu. Tak nie jest i nie będzie.

Dziadkowie są od rozpieszczania, ale są pewne granice. . .

Dziadkowie dobrze wychowali zarówno mnie jak i mojego męża, ale taką samą rozmowę musieli przeprowadzać ze swoimi rodzicami- powinni zrozumieć, ponieważ sami w takiej sytuacji byli i teraz w takiej sytuacji stawiają Nas.

Bardzo doceniam pomoc dziadków i ich zainteresowanie wnuczką- naprawdę, ale chciałam, żeby zaczęli uważać mnie za mamę, dorosłą kobietę, a nie swoje dziecko, które naczytało się książek i oczekuje Bóg wie co, bo przecież oni nic złego nie robią- a sami zapomnieli, jak to musieli walczyć o to samo ze swoimi rodzicami.

Morały? Żadne morały, tylko prośby i argumenty utwierdzające słuszność moich racji...

 Hania uwielbia gdy się z nią bawię ja czy jej tata, czy oczywiście dziadkowie. Ale przecież muszę ugotować obiad i co? Mam puścić ją samopas niech biega po kuchni? Nie! W krzesełku jest bezpieczna, a ja nawet robiąc obiad poświęcam jej uwagę. Ona musi wiedzieć, że tę chwilkę musi poczekać.

Co do zakazów…  Dziecko musi wiedzieć co wolno, a czego nie. Żyjąc w społeczeństwie również mamy nakazy i zakazy.

Nie mogę pozwolić dziecku wejść sobie na głowę, bo tak chce.

Załóżmy, taka sytuacja: Hania podchodzi do stołu i sięga kubek- tym razem pusty. 
Pozwolę jej, przecież jest pusty- a co będzie kiedy pojedziemy do znajomych, kubki będą stać na stole, Hania podejdzie i sięgnie kubek w którym będzie świeżo zaparzona kawa i co? Oczywiście nikt nie dopuściłby do takiej sytuacji, ale to taki przykład…

Hania wie, że ze stołu nic nie wolno. Wiele razy odmowa z mojej strony kończyła się Hankowym płaczem, wymuszanym płaczem. Krzywda jej się działa? Nie.

A czy siedząc w  krzesełku coś jej się dzieje złego? Nie... kiedy ja przygotowuję posiłki, miejsce na krzesełku jest bezpiecznym miejscem dla Hani.

Pamiętam niemoc i rażącą zmianę w zachowaniu Hani u dziadków. Byłam zła oraz jednocześnie było mi przykro. Przykro, że nikt się z moim zdaniem nie liczył.  Kiedy przebywaliśmy w domu sami, Hania nie protestowała przy zmianie pieluchy, czy przy siedzeniu na krzesełku zajadając się chlebkiem, kiedy to przygotowywałam śniadanie. Kiedy na horyzoncie pojawiali się dziadki, zachowanie zmieniało się o 360 stopni.  

A co do słodyczy… temat rzeka. Przecież czekoladki nic nie szkodzą … słodycze są super i dzieci po nich są szczęśliwe.

Argumenty typu otyłość, próchnica … to żadne argumenty.

Co Nam pomogło?

Rozmowa.

Co prawda nie jedna, ale grunt, że przy każdej kolejnej były postępy.

Jak to u Nas się wszystko ułożyło?

Po pierwszej rozmowie było oburzenie- bo przecież dziadkowie chcą dobrze. Po drugiej wyparcie- przecież My nie mamy racji, dziecku nic złego się nie dzieje. Po każdej kolejnej przyznanie racji. No tak, przecież Oni ze swoimi rodzicami również walczyli. 
Trochę racji mamy… Lepiej zamiast słodkiej czekoladki dać bananka, jabłuszko...

Z czasem również dziadkowie zauważyli pewne rzeczy. Obserwowali. Obserwowali zachowanie Hani i zaobserwowali, że Hania faktycznie nimi manipuluje, że faktycznie nie wyolbrzymiam wszystkiego. 
Przecież wcześniej wspomniany przykład z kubkiem może się zdarzyć. Czyja to wina wtedy, dziecka? Nie. Przecież miało przyzwolenie, a do tego jeszcze chwila nieuwagi... 

Jak wyglądają Nasze relacje teraz? 
Super! 
Nie muszę upominać o nic, ani prosić milion razy. Noszenie na rękach już dawno Nam się „rozwiązało”, bo przecież Panna Hanna śmiga jak szalona po całym domu. Temat słodyczy, to temat zamknięty. Wymuszanie na dziadków już nie działa. I co najważniejsze, dziadkowie wzięli stronę rodziców. Trzymamy razem sztamę w kwestii wychowania Hani. Hani się to początkowo nie podobało, ale już jest wszystko jak należy. Hania jest mądrą dziewczynką, bardzo pojętną i nie mówię tak, tylko dlatego, że to moja córka :) 

Uwielbiam Hani i dziadków rytuały.

Uwielbiam patrzeć na radość i szczęście bijące od nich przy wspólnym spędzaniu czasu.

U jednych dziadków do zobaczenia ma ptasie (kaczki, kurki ozdobne i bażanty, kanarki), zabawa z psem, spacer za dom, żeby zobaczyć konie, zrywanie z drzew liści… U drugich oczywiście dużo psiaków, zrywanie pomidorów w szklarni, prychanie na kota :)

Cieszę się ogromnie, że  w końcu doszliśmy z dziadkami do porozumienia. Dużo kosztowało to Nas cierpliwości, czasu i nerwów, ale warto.

Pamiętajmy, że z dziadkami nie powinniśmy żyć obok siebie, ale razem … razem, gdzie każdy wypełnia swoją rolę. To daje rodzicom oparcie, dziadkom poczucie spełnienia oraz radość, a dzieciaczkom poczucie bezpieczeństwa, miłości, radości…

Cieszę się również, że doszliśmy z dziadkami do porozumienia, że „gramy w tej samej drużynie”. Przecież zarówno my rodzice, jak i dziadkowie- chcemy wszystkiego co najlepsze dla Naszej Hani. Doceniam również to, że mamy szczęście z dziadkami, ponieważ w razie czego służą pomocą, radą. Powtarzam się, ale fajnie, że doszliśmy do porozumienia :)

Kochamy swoich rodziców i ciężko by było toczyć z nimi spory o wychowanie Naszego dziecka. Dobrze, że jednak kierują się zdrowym rozsądkiem, że przemyśleli wszystko na spokojnie...

Dobranoc, Milena.