Przygoda matki za kierownicą

Wracałam sobie późnym wieczorem autem od szwagierki. H. siedział z boku, a Hania smacznie spała... odwoziliśmy po drodze dziewczynę siostrzeńca mojego H. do domu.
Nic nadzwyczajnego, prawda?
Po tej jeździe mam dość na najbliższe pół roku, to co na mnie czyhało po drodze, to ... no po prostu, jakby było wszystko ukartowane.

Jeździć samochodem uwielbiałam, ale jakoś po zdaniu prawa jazdy, chęci mi minęły. Wróciłam do jazdy autem kiedy mieszkaliśmy poza domem, za namową mojego H. , kiedy to dla zmotywowania, zawsze, co każdy weekend stawiał ultimatum- albo prowadzę auto i jedziemy w odwiedziny do rodziców, czy znajomych, albo po prostu siedzimy w domu... udało mu się, ponieważ zawsze ulegałam i dzięki temu nabrałam wprawy, bo mówcie, co chcecie, ale jak się nie jeździ autem, to jest problem z "obsługiwaniem pojazdu" :)

Później jeździłam już wszędzie, sama zgłaszałam się na ochotnika, a jak było trzeba, sama śmigałam na zakupy nie wlekąc się autobusami miejskimi. Będąc u rodziców, mogłam zabrać mamę na babskie zakupy, podczas, gdy H. pomagał mojemu tacie na podwórku.

I tak śmigałam Naszą asterką, do szkoły, do pracy...
Kiedy Nasza rodzina miała się powiększyć, zmieniliśmy autko na lepsze, nowsze, wygodniejsze... do asterki mieliśmy sentyment, mój H. sam na nią zapracował, więc tym bardziej szkoda Nam było, że musimy się jej pozbyć, ale cóż, miała swoje lata.
Ale nie o tym chciałam pisać :)

Tak więc... jechałam  po nieznanych dla mnie drogach, bardzo okrężną drogą do domu. Najpierw lód na drodze i mimo małej prędkości ślizgaliśmy się po drodze- mało na zawał nie zeszłam. Zapewne gdyby nie fakt, że miałam w aucie Hanię oraz H, który opanowanym głosem mówił "spokojnie kochanie", to pewnie bym miała wizje, że leżę w rowie i tak pewnie by było.
Dałam radę, chociaż byłam bliska zawału. Dalej było jeszcze gorzej- wyzywałam GPS-a, że poprowadził mnie tą drogą... lód na drodze to pikuś! Dziurawa droga oblodzona, to jest dopiero hardcore...
Wyzywałam w myślach, że muszę tędy jechać, ale przecież nie mogłam odmówić podwózki.
Kiedy już droga była lepsza, jechałam sobie w najlepsze...
Jechałam spokojnie, skupiona na drodze. Patrzę, dzik sobie ryje przy drodze... myślę, ale On gigantyczny- Odyniec. Mijam go, a gdy minęłam- olśniło mnie!
O k*a! Krzyknęłam jednocześnie z H., jakbyśmy się zmówili.
Widziałaś?
Widziałam.
Dzik miał około 120 kg ... był gigantyczny, pomimo, że jechałam wolno, to auto byłoby skasowane.
Nie wiem, czy to ze zmęczenia po całym dniu, czy co, ale po prostu widzieć, widziałam tego dzika, ale jakoś nie przejęłam się- H dopiero zobaczył go jak mijaliśmy tego giganta.
A on przecież mógł wbiec pod auto... chociaż pewnie gdybym zaczęła hamować, to wpadlibyśmy w poślizg, albo by się wystraszył i wtedy wbiegł...mogę gdybać.
Tak, czy owak, byłam przerażona i z tego przerażenia śmiałam się jak szalona.
Dziękowałam Bogu, że ten dzik się nie ruszył z miejsca... a wyglądał jak jakiś gigantyczny kamień.

Zdążyłam ochłonąć po tej przygodzie, gdy nagle przed maskę wybiegł mi Jeleń... na szczęście w odpowiednim momencie zareagowałam i spokojnie wyhamowałam... jedziemy dalej...
lis... jeden, drugi, trzeci, czwarty.... przebiegały mi drogę płosząc mnie strasznie.

Jesteśmy jakieś 10 km przed domem, myślę sobie, w końcu znana mi droga, znany las, droga nie jest oblodzona... jedziemy i co?
Daniele- sztuk 5, po drodze sobie chodziły. Jak tylko usłyszały klakson, od razu uciekły.
Jedziemy dalej... Kolejny Daniel, wyskoczył z rowu i stanął na środku drogi i patrzy sobie.
Klakson mu nie straszny... więc H. wyszedł go pogonić- śmiałam się, żeby nie było czasem na odwrót :)
Na szczęście uciekł.
Daniel, rzecz jasna :)
Resztę drogi pokonaliśmy spokojnie :)

Uf... z wrażeń nie mogłam zasnąć :)

Nie lubię zimą jeździć. Chociaż kiedyś i jazda autem zimą nie była mi straszna. A to wszystko się zmieniło przez zimę 2012 roku... wracałam z pracy, śnieg sypał, droga nie była odśnieżona... zakręciło mi autem, złapałam pobocze i już czułam, że leżę tyłem samochodu w rowie. Krzyczałam niemiłosiernie Boże ratuj! Przy poboczu pełno drzew... już widziałam przed oczami wszystko co może mnie ominąć, łzy lały się... nie wiem co zrobiłam, chyba dodałam gazu odruchowo i wyjechałam na drogę. Zatrzymałam się, zaczęłam jeszcze bardziej płakać. Ogarnęłam się i pojechałam dalej. Kiedy weszłam do domu, rozebrałam się, przywitałam z domownikami i się rozpłakałam. Tym razem ze szczęścia.
Opowiedziałam co się stało. Na drugi dzień jadąc do pracy widziałam ślady w rowie- moje ślady, a kawałek dalej stało już drzewo, niewiele brakowało, żebym je zaliczyła. Cały czas dziękuję Bogu, że wyszłam bez szwanku.
Na zawsze to pozostanie w mojej głowie i zawsze już będę się bała jeździć autem zimą. Nic na to nie poradzę. Chociaż zdecydowanie pewniej się czuje mając przy sobie H.

A czy Wy lubicie jeździć autem zimą?

M.