Jestem mamą, żoną, gospodynią ... i dobrze mi z tym.

Jestem mamą, jestem żoną i gospodynią, a przy tym nie zapominam, że jestem przede wszystkim kobietą.

Czy jestem sex bombą?

A czy muszę nią być dla wszystkich innych mężczyzn, których mijam na chodniku?

Ważne, że jestem nią dla męża.

Ważne, że nadal widzę w jego oczach "to coś" gdy mam go przy sobie, gdy na mnie patrzy, czy gdy usłyszę komplement z jego ust.

Czy muszę udowadniać wszystkim innym, że nie przeszkadza mi to, co stało się z moim ciałem po ciąży?

A czy zdanie obcych na ten temat jest mi do czegoś potrzebne?

Przecież zdecydowałam się na to wszystko sama, dobrowolnie i wiedziałam, że po ciąży będzie mi zapewne ciężko zgubić nadprogramowe kilogramy.

Przyznam się, że był okres kiedy miałam z tym problem. Kiedy po porodzie znalazłam rozstępy na brzuchu, kiedy moja rana po cesarskim cięciu nie chciała się goić, kiedy po porodzie nadal nosiłam ciuchy ciążowe, albo dresy... a w ubrania z przed ciąży się nie mieściłam.

Patrzyłam w lustro, kiedy po raz kolejny nie mogłam dopiąć guzika w spodniach, a na pocieszenie zjadałam to co było  pod ręką ... opamiętałam się.

Ale zrobiłam to chyba dzięki mojemu mężowi.

Kiedy byłam przygnębiona, ponieważ faktycznie źle się czułam w swoim po- ciążowym ciele, wtedy przytulił mnie - co prawda robił to często, ale tym razem było inaczej.

"Jesteś wspaniała, wiesz..."

Popłakałam się.

Powiedział mi jeszcze więcej pięknych słów, szczerych i dowartościowujących... że jestem piękna, że bardzo mocno mnie kocha, że jest szczęśliwcem, że mnie ma.

 Mnie i Hanię.

Rozmowa z Nim pomogła bardzo. Mimo, że sama sobie powtarzałam, że potrzebuję czasu, by wrócić do formy, to i tak nie mogłam się pogodzić, że wyglądam jak wyglądam.

Ale przecież narzekać tylko nie można. Trzeba wziąć się w garść. W ciągu doby znaleźć czas dla siebie, celebrować każdą minutę odpoczynku.

Czy można tak mając na głowie malutkie dziecko i dom? Pewnie, że można. Może początki są trudne, bo przecież trzeba przeorganizować cały porządek dnia, nauczyć się funkcjonować  na nowo i potem już jest cudnie.

Masz zdrowie, masz wspaniałego męża, zdrową, cudną pociechę... co Ci więcej potrzeba?

Kiedy usiądziesz narzekać- jak ja kiedyś- że jesteś gruba, ciągle głodna, nie masz czasu żeby coś dla siebie zrobić.... to zacznij działać, by już nie narzekać.

Zacznij doceniać to co masz.

Jesteś gruba? Zacznij ćwiczyć- nie masz czasu na to? Więcej spaceruj z dzieciaczkiem.

Może wizyta u dietetyka- ja skorzystałam i nie żałuję.

Nie masz czasu dla siebie? Na pewno masz, tylko w natłoku zajęć domowych ich nie zauważasz.

Ciesz się każdym dniem spędzonym z dzieckiem, z mężem.

Ciesz się wieczorem przed telewizorem.

Zaplanuj sobie wyjście z mężem od czasu do czasu na randkę.

Zaplanuj wizytę u kosmetyczki, czy fryzjera.

Przecież dziadkowie z chęcią zajmą się wnukiem.

A jak nie dziadkowie, to tatuś może przecież zostać, a randkę zawsze możesz sama przygotować w domu.

Jak się chce, to się potrafi.

A czas z dzieckiem? Twój, Wasz czas spędzony z dzieckiem jest bezcenny i pamiętajcie o tym.

Ten czas, Wasz wspólnie spędzony czas nawet przed telewizorem, czy w stosie zabawek jest cenniejszy niż czas spędzony na przykład w kinie.

Gdzieś przeczytałam, że kobieta nie powinna być mamuśką, kurą domową siedzącą z dzieckiem w domu. Powinna się z niego wyrwać, powinna nadal się podobać przechodniom...

Ja tego nie potrzebuję.

Czuję się dobrze w swojej skórze. Czuję się dobrze jako mama, żona i pani domu i przy pełnieniu wszystkich tych ról staram się nie zapominać, że jestem kobietą, która lubi podkreślić oko, czy założyć buty na obcasie...

Jestem przecież najpiękniejsza dla mojego męża i to mi wystarcza.

A czy coś się zmieniło we mnie po pojawieniu się nowego członka rodziny-prócz mojej figury? Chyba tylko charakter. Nabyłam nowe cechy. Stałam się bardziej zorganizowana, odważna, waleczna i codziennie jestem szczęśliwsza.

Prócz tego... nadal lubię podjadać czekoladę, wygłupiać się przy lecących w radiu piosenkach, fałszować przy kąpieli, czy gotowaniu doprowadzając do obłędu męża. 

Nadal lubię jeździć na rolkach i spotykać się z przyjaciółkami...

Nadal jestem pozytywnie zakręconą osobą, jestem sobą, nie zapominając jak bardzo ważne pełnie role.

Kocham siebie w tych nowych, ważnych, życiowych rolach. 

Akceptuję siebie i nie przeszkadzają mi zmiany, które zaszły w moim życiu, charakterze, czy w moim ciele. 

Pozdrawiam, Milena.

P.S. Kto jeszcze nie zaglądał, to niech nadrabia zaległości :)