Celebruj chwile

Pracujesz, bądź nie pracujesz- zajmujesz się domem, opiekujesz dzieckiem. W ciągu dnia próbujesz poradzić sobie z natłokiem zajęć i jeszcze w międzyczasie usiąść na chwilę i wypić spokojnie kubek ciepłej kawy.

Są dni kiedy wstajesz radosna, a są i takie, kiedy po prostu jesteś zła jak osa. Narzekasz na to, że deszcz za oknem, że w sklepie zabrakło Twojej ulubionej czekolady, przypaliłaś obiad, masz niezapowiedzianą wizytę teściowej, a do tego wszystkiego Twoja pociecha postanowiła nauczyć się latać... brzmi okropnie, prawda?

Czy miałaś już taki dzień?
Może miewasz takie dni dosyć często?

Moje dni na szczęście są inne. Zaczynam każdy poranek od buziaka mojej małej pociechy, serii łaskotek z mężem, żebym szybciej podniosła się z łóżka i dzień zapowiada się na lepszy.
Chociaż nie zawsze jest sielanka.

Czasem bywało tak, że nie miałam po prostu chęci stać przy garach,  wyjść z pokoju, czasem narzekałam na pogodę. Sprzeczałam się z mamą o głupoty, czy złościłam się za jakąś uwagę, która w intencji miała być radą.
Czasem miałam ogrom cierpliwości, byłam oazą spokoju, a czasem gotowała się we mnie krew  bez przyczyny i jedyne czego pragnęłam, to wyjść z domu i się wykrzyczeć.
Może to hormony, może to mój charakter, może to po prostu zły dzień...

Nie ważne. Ważne, że wszystko się zmieniło.
Jednego dnia.
Kiedy to idąc z uśmiechem na twarzy na wizytę do lekarza, wyszłam załamana.
Kolejna wizyta skończyła się jeszcze gorzej. Wyszłam i wsiadłam do auta i zaczęłam płakać przed kierownicą, nie zważając na ludzi przechodzących obok.... nie byłam w stanie utrzymać telefonu w dłoni.

Każdy dzień po tej wizycie był okropny. Zaczęłam sobie wmawiać różne rzeczy. Zaczęłam przy każdej okazji dumać i ... celebrować każdą chwilę.
Ogarnął mnie smutek totalny.
W głowie miałam natłok myśli, obawy, czy jeśli sprawdzi się najgorsza wersja, to czy sobie poradzę. Czy inni sobie poradzą?
Bałam się kolejnych wizyt.
W dodatku nikomu nic nie mówiłam. Tylko mąż towarzyszył mi w tej udręce.

Spoglądałam przy obiedzie na moich rodziców i myślałam...
Tyle razy z nimi się nie zgadzałam, tyle razy się złościłam, kiedy tak naprawdę chcieli dobrze, tyle dla mnie zrobili, dzięki Nim jestem taka, jak jestem. Oni są wspaniali i kocham ich ogromnie.

Mój H i Hania. Tak bardzo ich kocham... To Oni sprawiają, że moje życie jest lepsze, że ja jestem lepsza...

Celebrowałam każdą chwilę z Nimi wszystkimi. Nie złościłam się, nawet za uwagi, zawsze się uśmiechałam, z Hanią spędzałam każdą chwilę wymyślając jeszcze więcej zabaw, chodziłam spać po północy, by móc poleżeć i nacieszyć się obecnością męża...

Pomyślicie, szalona jakaś... może i tak, ale w obliczu tego, co mogło mnie spotkać, nie chciałam stracić żadnej chwili.
Czas był moim wrogiem, każdy dzień dłużył się jeszcze bardziej, a wizyta w gabinecie trwała nieskończoność...
Raz jeden zastanawiałam się czym sobie zasłużyłam na to. Przecież zawsze starałam się w życiu być dobrą osobą, postępować słusznie, służyć pomocą... odpowiedziałam sobie, że takie jest życie, że nie zawsze wszyscy Ci dobrzy mają łatwiej w życiu i że trzeba się pogodzić z tym, mimo, że jest to bardzo trudne.

Wszystko zakończyło się  happy endem- okazało się wielkim nieporozumieniem, niekompetencją lekarza, ale nie musiało tak się skończyć. Mogło być inaczej, koszmarniej...

Ciężko jest mi zebrać się po tym całym emocjonalnym rozdarciu. Cieszę się ogromnie i dziękuję Bogu za to, że już nie muszę zaprzątać sobie głowy tym, co mnie spotkało.
Co prawda co innego zaprząta mi teraz głowę, ale uważam, że jest to dla mnie cud.
Po tym wszystkim myślę, że los po prostu zadrwił sobie ze mnie, zrobił psikusa, albo po prostu chciał dać coś do zrozumienia...

Celebruję każdy dzień, jestem wdzięczna za to co mam, liczy się tu i teraz.

Tyle miałam do stracenia... a udało się i zyskałam jeszcze więcej.