Jak to z tym wychowaniem jest?

Wychowanie dziecka- wydawałoby się to być czymś prostym. 

Dziecko rodzi się bez bagażu doświadczeń, bez nawyków. Dopiero z czasem ich nabiera. Rolą więc rodzica jest sprawić, by w jak najprostszy sposób nauczyć dziecko tego co wolno, a czego nie wolno, czy jak radzić sobie z różnymi zadaniami, problemami w życiu.

Zadanie dziecinnie proste- w teorii, a w praktyce?

Starasz się każdego dnia, wykazujesz się cierpliwością, postępujesz ze swoim dzieckiem intuicyjnie.

Tak, tak właśnie jest- rodzice wychowują swoje dzieci w sposób intuicyjny, często opierając się na zasadach jakie wpoili im rodzice, myśląc: 

„Skoro mnie tak wychowano i wyrosłem na porządnego człowieka, to moje dziecko też tak mogę wychowywać”,

 bądź 

„Tyle razy otrzymałem karę, nie będę serwować tego mojemu dziecku”. 

Zarówno pierwszy, jak i drugi sposób myślenia jest błędny.  Żeby zmienić te przekonania  wystarczyłoby gdyby oboje rodzice w trakcie wychowywania dziecka byli konsekwentni i żeby zastanowili się nad swoim zachowaniem, ponieważ czasem zdarza się, że właśnie ich postępowanie względem swojego dziecka jest niewłaściwe.

Moi rodzice wychowali mnie intuicyjnie, nigdy nie dostałam od Nich klapsa, odkąd pamiętam zawsze były rozmowy. Nie potrzebowali książek. Na podstawie własnych doświadczeń doszli wspólnie do pewnych wniosków. Przeanalizowali wszystko i wiedzieli jak chcą wychować swoje dzieci, jak  postępować, ze mną, z moimi braćmi.

Znam mnóstwo dobrych ludzi, którzy zostali wychowani intuicyjnie. 

Od czego więc to zależy? Od podejścia do dzieci, charakteru, celu jaki sobie rodzic postawił… ? 

Zapewne działało to na zasadzie prób i błędów, albo najprostsza metoda wydawała się najskuteczniejsza, po prostu w postępowaniu z dziećmi myśleli.

Takie jest moje zdanie, bo czy trzeba czytać poradniki i książki, żeby wiedzieć jak postępować z dzieckiem? Nie trzeba, chociaż czasem dobra lektura przyniesie sporo korzyści w wychowywaniu dzieci, w rozumieniu ich emocji.

Ja chcę rozumieć emocje mojego dziecka, chcę pomóc radzić sobie z nimi. 

Myślę, że najlepszym sposobem jest się „wsłuchać” w potrzeby dziecka, postawić się na jego miejscu, gdy się złości, ponieważ po raz kolejny coś zabroniłaś mu robić. 

Czy Ty byś się nie złościła, gdyby ktoś Ci coś zabronił? Coś, co sprawiało Ci frajdę?  Nie dziw się więc, że i Twoje dziecko się buntuje, gdy nie pozwalasz mu smarować kremem telewizora :)

Zastanawiając się nad sobą samą, to wiem jak chce wychować córkę, wiem do jakich metod nie sięgnę, wiem jakie wartości chcę jej przekazać.

Jednak nie zmienia to faktu, że od czasu do czasu lubię przeczytać dobrą książkę na temat wychowania, to takie moje … „pedagogiczne” zboczenie :)  analizuję ich treść i koduję w pamięci to co najważniejsze…

Być może wiedza z książek mi się nie przyda w przyszłości, a być może to właśnie dzięki tej wiedzy, będę reagować na pewne sygnały w zachowaniu mojej córki. 

Być może dzięki tej wiedzy będę potrafiła komuś pomóc w przyszłości. 

W sięganiu po poradniki nie ma nic złego, tylko trzeba pamiętać, że tego, co z danej lektury wyciągnęłaś nie można się sztywno trzymać. Bowiem nie ma złotego środka na wychowanie.  Nie ma jednego sposobu na wszystko, który sprawdzi się u wszystkich dzieci.

Każde dziecko jest inne i na każde dziecko zadziała coś innego…

Czy jest tylko jeden sposób na odzwyczajenie dziecka smoczka?

Czy jest tylko jeden sposób na naukę siusiania na nocniku?

Nie… Każde dziecko ma swój czas, który przychodzi na zmiany w jego życiu, dlatego to Ty rodzicu wsłuchując się i obserwując swoje dziecko, będziesz wiedział kiedy ten czas nadejdzie. Musisz tylko wykazać się cierpliwością.

Ostatnio napotkałam się na pewne pytanie: Na czym ma się opierać wychowanie, by dziecko słuchało? Stwierdziłam, że odpowiem sama sobie na to pytanie.

Myślę, że wychowanie ma się opierać na cierpliwości rodziców, rozmowach, ustalaniu granic. Na wychowaniu, w którym autorytetem jest rodzic, ale taki rodzic, którego podejście nie będzie restrykcyjne, bądź całkiem odwrotne- przyzwalające. Zarówno w wychowywaniu kilkulatka, jak i nastolatka...

Rodzic musi znaleźć złoty środek, tak aby obie skrajności połączyć, by połączyć stanowczość z szacunkiem i żeby dać dziecku wolność. Sposobem wychowawczym nie jest ciągłe karanie i zabranianie, ale nie jest też przyzwalanie na wszystko.   

Dziecko, gdy tylko przychodzi na świat staje się odkrywcą i z wiekiem pragnie odkrywać jeszcze więcej. Pozwólmy mu na to, pamiętając o pewnych granicach. Musimy pamiętać, że to my- rodzice musimy nauczyć pewnych zasad, to my wyznaczamy pewne granice i musimy być w tym konsekwentni. Przecież zabraniając dziecku sięgania kubka z herbatą ze stołu- robimy to by ustrzec je przed wylaniem na siebie gorącej herbaty.

Innym razem,  wiedząc, że kubek jest pusty, pozwolimy dziecku sięgnąć kubek i co z tego wyniknie?

Zastanów się…

To jak to w końcu jest? To dziecko może ten kubek ze stołu, czy nie?

Starszemu dziecku, które rozumie już bardzo dużo, wyjaśnisz i ostrzeżesz, że w kubku jest gorąca herbata, poinformujesz, co się stanie, gdy je nieostrożnie weźmie, a młodszemu dziecku? Oczywiście również wyjaśnisz, ale za każdym razem Twoja reakcja musi być ta sama, możesz także pokazać symulując, że się poparzyłaś dotykając kubek- to też jest metoda, dziecko to zapamięta. 

Zapamiętaj ten przykład… pomyśl, jakie mogą być konsekwencje, jeśli raz dziecku zabronisz, a kolejnym pozwolisz wziąć ten kubek...

Jeśli dzieje się tak w jeszcze innych przypadkach, to nie dziw się rodzicu, że Twe dziecko na Twoje słowa „Nie wolno” nie zareaguje, bowiem, będzie chciało sprawdzić granicę. Będzie chciało sprawdzić, czy Twoje nie znaczy nie. 

Nie uważaj wtedy, że Twoje dziecko jest niegrzeczne- ono Cię sprawdza. Dla małego dziecka ważne są konkrety- czyny, które powinny kryć się za słowami.

Tak jak już wspominałam wcześniej- dzieci nie rodzą się zaprogramowane na rozumienie Naszych zasad oraz Naszego zachowania, które uważamy za właściwe, One muszą się tego nauczyć.

Od Nas, od rodziców i Naszym zadaniem jest przekazanie tych zasad i nauka odpowiedniego zachowania w pewnych sytuacjach w najprostszy sposób.

Zauważ, że jeśli jesteś konsekwentny- wróćmy do tego kubka ze stołu- to dziecko chcąc dotknąć go, najpierw spojrzy na Ciebie czekając na reakcję. Znaczy to, że zaczyna rozumieć regułę, ale jak to dziecko, potrzebuje czasu i przez ten nieokreślony czas będzie Cię  testować, będzie sprawdzać granicę, będzie chciało wiedzieć, czy dziś może sięgnąć po kubek ze stołu...

Kiedy za słowami kryją się czyny, dziecko uczy się zasad, jeśli tak nie jest, to dziecko będzie ignorować Twoje słowa, ponieważ będzie wiedziało, że za Nimi nie kryją się czyny, konsekwencje i nie mam na myśli tu kary w postaci klapsa, czy krzyku ze strony rodzica. Konsekwencją może być odsunięcie dziecka od potencjalnego zagrożenia, może to być schowanie przedmiotu, które trafiło w ręce malucha i tak za każdym razem. To samo zachowanie w tej samej sytuacji. Zachowanie to będzie regułą, które dziecko w końcu zapamięta i będzie wiedziało co w danej sytuacji może się wydarzyć, że za słowem nie wolno będzie się kryło zachowanie rodzica.

Zanim to jednak nastąpi, na samym początku  prosząc dziecko o odpowiednie zachowanie, nie licz na jakąkolwiek reakcję, ponieważ dziecko nadal będzie się zachowywać nieodpowiednio i będzie czekać… czekać na Twoją reakcję, będzie czekać na to co się wydarzy.

Ameryki nie odkryłam, prawda? A jednak tak łatwo jest zapomnieć o konsekwencji i o tym, że jednoznaczny komunikat powinien być  jednoznaczny.

Dzieci uczą się doświadczając. Więc pozwól swojemu potomstwu odkrywać świat, poznawać i uczyć się  zasad panujących w domu. Pamiętaj, że liczą się konkrety. To działania określają Wasze słowa.

Nie chcę by ktoś mi zarzucił, że chcę pouczać.

Jestem matką. Młodą matką, jeszcze do końca niedoświadczoną. Przecież niektóre z Was posiadają już dwójkę, trójkę dzieci. Zapewne posiadacie swoje sposoby na to jak radzić sobie z dziećmi.

Chcę po prostu podzielić się swoimi przemyśleniami. 

Moja córka nie tak dawno skończyła 18 miesięcy. Mogę powiedzieć, że już powoli zaczyna się okres buntu. Od pewnej znajomej usłyszałam, że to objaw rozpieszczenia… nie zgadzam się z tym.

Nawet z takim maluchem trzeba umieć się porozumiewać.  Mimo złego dnia, i nagromadzania się złości, trzeba wytrwać w swoich przekonaniach, wykazać się cierpliwością, trzeba starać się zrozumieć emocje dziecka… Chociaż bywa cholernie ciężko. 

Pamiętaj, to Ty jesteś już dorosłym człowiekiem i musisz umieć radzić sobie ze swoimi emocjami, Twoje dziecko dopiero je poznaje ... 

Oczywiście moje wnioski oraz metody zweryfikuje czas.


A jak jest u Ciebie?
Czy Ty też polegasz na swojej intuicji?
Sięgasz po poradniki?
Może polecisz jakąś ciekawą lekturę? :)