Beztroski czas ...

W każdym z Nas, pomimo swojego wieku, siedzi małe dziecko, które wciąż marzy o beztroskim życiu.
Z reguły jest tak, że nie pozwalamy sobie na pewne rzeczy, bo przecież, już tacy dorośli jesteśmy, wiek Nam nie pozwala na wygłupy i tym samym sprawiamy, że się smucimy.

Świat jest zbyt okrutny, rzeczywistość zbyt szara, żeby pozbawiać się tych kilku chwil radości.
Tych beztroskich, radosnych i głośnych. A prawda jest taka, czy będziemy poważni, czy za bardzo radośni, to i tak, ktoś Nasze zachowanie oceni.

Lubiłam się wygłupiać, powiedzieć czasem coś zabawnego, by rozśmieszyć bliską mi osobę, ale kiedy było trzeba, byłam też poważna.
Naprawdę o wiele lepiej wchodziła mi nauka, kiedy śpiewałam sobie regułki i do tego tańcząc w deszczu na balkonie, mimo tych sąsiedzkich oczu skierowanych w moją stronę :)
O wiele lepiej też korzystało się z basenu, wygłupiając się jak dziecko ;)

Nie, nie oszalałam :)

Takie zachowania sprawiają, że nie czuję się staro, jestem weselsza, dzień zdaje się być lepszy.
Zwłaszcza teraz, gdy widzę uśmiech i słyszę głośny śmiech mojego dziecka, wszelkie wygłupy są jeszcze radośniejsze i bardziej bezwstydne dla mnie.
Nie interesuje mnie, że sąsiad pomyśli, że oszalałam biegając za bańkami mydlanymi razem z moim dzieckiem, albo przewracając się co krok, by tylko wywołać śmiech mojego dziecka...
Nie interesuje mnie, że fałszuję, skoro akurat leci piosenka w radiu, która niegdyś była moją ulubioną i doskonale znam słowa. Uwielbiam tak fałszować w aucie, do tego jeszcze wykorzystując telefon jako mikrofon i co z tego, że przejeżdżający obok ludzie szczerzą zęby... gorzej jest, gdy kierujący mąż skróci tą chwilę zmieniając kanał :)
W tych chwilach budzi się we mnie dziecko, przez chwilę nie myślę o niczym, by po chwili opanować się i wrócić do  26 letniej Mileny, która w głowie ma plan dnia, listę zakupów i rachunków do zapłacenia, a także masę zmartwień związanych z pracą, czy własnym M.
Takie krótkie odskocznie sprawiają, że jeszcze nie oszalałam od nadmiaru myśli w mej głowie.

Kiedy jeszcze się we mnie budzi dziecko?
- Zimą, gdy mogę iść na sanki- tak, ja taka dorosła, matka, żona i uwielbiam jeździć na sankach, uwielbiam kuligi :)
- wata cukrowa- smak dzieciństwa, przypominam sobie momenty kiedy beztrosko się nią zajadałam i nie martwiłam, że to przecież cukier,
-  bańki mydlane- uwielbiam je puszczać, wyłączam się kompletnie :) wczoraj na przykład kupiłam w Pepco takie duże i nie dosyć, że moja Hanka piszczała z radości, to jeszcze i ja miałam radochę.
- Huśtawka- jak byłam mała, tata zbudował mi taką ogromną huśtawkę, przetrwała ona kilkanaście lat. Uwielbiałam przesiadywać na niej, czytać książkę, czy pomyśleć. Zawsze, nawet, gdy już stałam się "dorosła" uwielbiałam się na niej bujać, uspokajało mnie to, to na niej potrafiłam na spokojnie przeanalizować pewne sprawy i po prostu się wyciszyć. Brakuje mi jej :) i żałuję, że nie mieszczę się w Hankową huśtawkę :) ale to nic straconego, będę tak długo suszyć głowę, aż mi taką zrobią, w którą się zmieszczę :)
- deszcz- uwielbiam, gdy latem, po dusznym, gorącym dniu, spadnie deszcz, taki ciepły, pachnący... gdy byłam dzieckiem, razem z koleżanką brałyśmy wtedy rowery i jeździłyśmy po kałużach, wracałyśmy do domu całe mokre, ubłocone i szczęśliwe :) Teraz co prawda tego nie robię, ale uwielbiam spacer na boso po mokrej trawie, bądź po prostu spacer w deszczu, a z Hanią to zdecydowanie taniec w deszczu z deszczową piosenką na ustach- ile to radości :)
-rolki- uwielbiam na nich jeździć i pomimo tego, że długo na nich jeżdżę, to i tak czasem zdarzy się upadek, po którym po prostu się śmieję. Taka stara i taka głupia, bo na rolkach jeździ i kolana starte ma :)

A pytania typu "Nie jesteś za stara na to?" pozostawiam bez odpowiedzi :)

Nie pomyśl sobie też, że jestem dużym dzieckiem, nieodpowiedzialnym, że głupoty mi w głowie.
Nie. Jestem jak najbardziej, odpowiedzialna, poważna i wcale mi nie w głowie ciągła zabawa, czy wygłupy. Po prostu staram się czerpać radość z tych momentów w życiu, które przypominają mi beztroskie dzieciństwo, żeby nie oszaleć od kotłujących się myśli w mojej głowie oraz wiadomości w telewizji, które potrafią przerazić.
Nie ma nic lepszego na poprawę humoru niż odrobina szaleństwa, nawet czekolada lepiej smakuje, gdy Nam smutno i źle tak po prostu. Naprawdę wolę zjeść tą czekoladę, wyjść na spacer w deszczu, czy ponucić sobie pod nosem, by oderwać się na chwilę od tego co się dzieje wokół, niż zostawić oszczędności w sklepie i nadal być ponurą i poważną, bo przecież "jestem za stara"...

A czy Ty pozwalasz swojemu wewnętrznemu dziecku wydostać się od czasu do czasu na zewnątrz?  :)
Lubisz na chwilę oderwać się od przytłaczającej rzeczywistości i pobyć przez chwilę dzieckiem? :)

Pozdrawiam, Milena :)