Wydziwiam.

Żyjemy w XXI wieku.
Na każdym kroku jest mówione o prawach dziecka, o rodzicielstwie bliskości, o metodach wychowania, o komunikacji między dzieckiem a rodzicem.
Wydawałoby się, że nie ma na świecie osoby, która chociaż o jednym z wyżej wymienionych haseł nie słyszała.
Wydawałoby się, że nastawienie ludzi do kwestii wychowania przez lata się zmieniło.
Zmieniło się traktowanie dzieci.
Dziecko to nie rzecz, którą mamy w posiadaniu, to nie jest nierozumna istota!
Dziecko tak jak my- dorośli, rozumie, czuje i się boi...

Dlaczego więc niektórzy decydując się na dziecko, nie przewartościowują swojego życia, nie zmienią swojego nastawienia, nie zwrócą uwagi na to, jaki przykład dają swojemu dziecku?!
Dziecko jest jak gąbka, która chłonie. Nie tylko wiedzę, ale także wartości i zachowanie.

Do czego zmierzam?
Do pewnej sytuacji, która miała miejsce.
Konkretnie do dwóch sytuacji, po których byłam w szoku, a sądziłam, że nic już mnie nie zdziwi.

Wybrałam się z córką do pobliskiego miasta, do księgarni, żeby kupić kilka nowych pozycji do Naszej biblioteczki.
Hania, jak tylko zobaczyła te wszystkie książeczki dostępne na półkach, była w siódmym niebie.
Gdy przy kasie była kolejka,  my przeglądałyśmy książeczki i odkładałyśmy na miejsce.
W pewnym momencie nadeszła Nasza kolej. Zapytałam więc o książeczki, po które przyszłyśmy, a w tym czasie Hania grzecznie stała przy ladzie.
Pani sprawdzała w komputerze, czy książeczki są dostępne, a ludzi w księgarni przybywało.
Przybyło kilku dorosłych z dziećmi, które zaczęły biegać po księgarni.
Moje dziecko najwyraźniej stwierdziło, że też tak może i zaczęło mi uciekać.
Pobiegłam więc za Hanką, zniżyłam się do jej wzrostu i powiedziałam, że tutaj nie wolno biegać. Powiedziałam, że za chwilkę wychodzimy i zapytałam czy pójdzie ze mną po książeczki.
Bez lamentu Hania poszła ze mną, trzymając mnie za rękę.
Dzieci nadal biegały, zwalały książki z półek.
Pani spakowała książeczki do reklamówki, ja wyjęłam portfel, a Hanka dołączyła do dzieci.
Ktoś by powiedział, że się czepiam, ale ... ludzi w sklepie przybywało, robiło się coraz ciaśniej, starsze Panie oczywiście krzywo spoglądały, a ja po prostu nie chciałam, by moje dziecko brało przykład z dzieci, które im dłużej przebywały w sklepie, tym więcej szkód wyrządzały.
A co najważniejsze, nie wyobrażałam sobie chociaż na chwilę stracić córki z oczu.
Pobiegłam po Hanię.
Wzrok ludzi czułam na sobie.
Wzięłam Hanię na ręce i podeszłam do lady.
Hania się zbuntowała.
Zaczęła krzyczeć "dzieci, dzieci" wskazując palcem na biegające dzieci, płakać i wyginać się.
W sumie rozumiałam jej złość. Przecież chciała tylko pobiegać z dziećmi...
Ludzie zaczęli patrzeć na Nas. Pani przy kasie była zakłopotana.
Starsze Panie bardziej skupiły się na tym, że moje dziecko płacze, niż na demolujących dzieciach, których matki ukrywały się między regałami.
Postawiłam Hanię na podłodze, zniżyłam się do jej wzrostu i spokojnym głosem powiedziałam, że tutaj nie wolno biegać, książeczki mogą upaść z półek i się zniszczyć.
Powiedziałam, że jak chce pobiegać, to zaraz pójdziemy pobawić się na plac zabaw.
Zapytałam czy chce iść na plac zabaw. Odpowiedziała, że tak.
Zapytałam, czy jest jej smutno (staram się zawsze mówić o emocjach), powiedziała, że tak pociągając noskiem.
Serce mi pękało...
Zapytałam, czy chce się przytulić. Bez słowa się przytuliła.
Po chwili zapytałam, czy już lepiej. A ona wytarła oczka i odpowiedziała, TAK.
Powiedziałam jej, że zapłacę za książeczki i pójdziemy na plac zabaw i niech stoi przy mnie, żeby się nie zgubiła. Dałam jej reklamóweczkę z książeczkami do potrzymania, zapłaciłam.
Hania stała przy mnie i nie płakała, była spokojna.
Wyszła trzymając mnie za rękę.
Pani przy kasie się uśmiechnęła- nie była już zakłopotana
Ale ...
Ale wszyscy inni w księgarni, byli bardzo zniesmaczeni sceną- widziałam to po ich minach i słyszałam starsze Panie: "bezstresowe wychowanie", "ta młodzież nie nadaje się na wychowywanie dzieci", "w tych czasach, to wydziwiają".

Wychodziłam z księgarni i się zastanawiałam, co według nich miałam zrobić? Co ich tak zdziwiło?
Że rozmawiam z dzieckiem?
Co im przeszkadzało?
Że troszkę dłużej musiały postać w kolejce?
Zastanawiało mnie, co dziwnego było w moim zachowaniu.

Tego samego dnia, zaraz po tym, jak byłyśmy  na placu zabaw i  zaraz przed tym, jak miałyśmy już jechać do domu, wstąpiłyśmy do supermarketu.
Kilka rzeczy miałam do kupienia, więc na spokojnie z Hanią zaczęłyśmy szukać produktów z listy.
Tuż przy kasie, do mych uszu dobiegła rozmowa matki z córką (córka na oko 8-9 lat).
Kobieta miała już płacić. Ja stałam kilka osób dalej, ale ich rozmowy nie można było nie usłyszeć.
"Mamo, proszę Cię, kupisz mi to?"
"Nie, odłóż to"
"Mamo, proszę, tylko tą jedną rzecz"
"Nie powiedziałam i mnie nie wkur***aj! Jak Ci wpierd***le, to zrozumiesz!".
Matka wyrwała córce coś z ręki (nie wiem, chyba jakiś wafelek), odłożyła na półkę przy kasie, zapłaciła za papierosy i wyszła pośpiesznie otwierając paczkę, a córka z rumieńcami snuła się za Nią, jak cień.
Były trzy kasy blisko siebie, mnóstwo ludzi w kolejkach i nie usłyszałam żadnego komentarza starszej Pani, ani dziwnych spojrzeń, szturchnięć.
Nic.
Chyba tylko ja się dziwnie spojrzałam ...

Jeszcze długo w domu nie mogłam się nadziwić.

Kiedy dziecko płacze i matka z dzieckiem rozmawia, wyjaśnia, to jest źle i to dziwi, ale kiedy matka rzuca"łaciną"do swojego dziecka, to nikomu to nie przeszkadza?

Dlaczego dorośli zapominają o tym, że ich dzieci mają prawo do równego traktowania, do szacunku?
Tak, są dziećmi, ale różnią się od Nas tym, że zdecydowanie mniej doświadczyli i nie potrafią funkcjonować w społeczeństwie, uczą się dopiero norm i wartości.
Od rodziców się uczą.
Jeśli my nie będziemy potrafili ze swoimi dziećmi rozmawiać, to jak Nasze dzieci sobie poradzą? Agresją?
Jeśli rodzice nie będą szanować swoich dzieci, to czy dzieci będą szanować swoich rodziców?

Ja rozumiem, że bywa różnie, czasem jesteśmy zmęczeni natłokiem obowiązków i zmartwień, ale czy to usprawiedliwia Nasze każde zachowanie? Zwłaszcza wobec dziecka?
Czy nie lepiej byłoby wziąć głęboki oddech i przemyśleć to co chcemy i jak chcemy powiedzieć?


Czy miałam chęć nakrzyczeć na swoje dziecko?
Przez cały czas przebywania w księgarni, nie miałam na to ochoty- nawet przez myśl mi nie przeszło.
Miałam za to chęć odwrócić się do tych co komentowali i powiedzieć kilka słów.
Miałam chęć porozmawiać sobie z matkami, które w nosie miały to, że ich dzieci biegają po sklepie.
Miałam chęć podarować trochę odwagi młodej ekspedientce przy kasie, by zwróciła uwagę...

Poczułam ulgę, gdy moja córka znalazła ukojenie w moich ramionach, gdy było jej źle i smutno.
Byłam szczęśliwa, że potrafię rozmawiać ze swoim dzieckiem.



Ten tekst chodził za mną 3 dni. To, czego doświadczyłam, nie dawało mi spokoju.
Mam nadzieję, że przy następnej Naszej wyprawie do księgarni i na plac zabaw w pobliskim mieście, natrafię na rodziców, którzy również będą umieli rozmawiać...


M.