Welcome back :)

Dawno mnie tu nie było... oj dawno. Z resztą tak samo, jak i na FB.

Jedni się martwią i piszą, co słychać, inni całkiem zapomnieli,
że jakaś tam Mamuśka M. istnieje. Statystyki wciąż mnie zadziwiają, bo pomimo, że od dawna nic sensownego się nie pojawiło na blogu, to statystyki pokazują, że jednak ktoś zagląda, wraca do starych wpisów.

Próbuję się tym motywować, ale uwierzcie, z motywacją ciężko
 u mnie ostatnio.

Zaglądam od czasu do czasu na FB, na ulubione i te mniej ulubione blogi i podziwiam zapał z jakim blogerki angażują się w urozmaicanie blogosfery. 

Zapał, ale i skutek ich działań. 

Może im zazdroszczę? 

Nieee :)

Od przygody z ciekawskimi na poprzednim blogu, nie lubię chwalić się co u Nas, nie lubię robić sobie selfie- nawet jakbym chciała, to nie potrafię, nie mam nawet ulubionego uśmiechu, który mogłabym przykleić sobie do twarzy do każdego zdjęcia, a na insta wrzucę fotkę, jak mi się przypomni :)

Nie poruszam tematów politycznych, nie angażuje się w cudze sprawy, nie potrafię i nie lubię oceniać innych ludzi, nie chcę nawet poruszać tego typu tematów byle tylko zyskać na liczbie odsłon,
czy polubień. 

A co do polubień, na nowym fanpage'u mam ich zaledwie ponad 100, na starym zaś mam ponad 400 i wciąż ich przybywa- nie mam zielonego pojęcia dlaczego. 

Skoro mowa o Facebook'u, to zdecydowanie mnie nie lubi, tnie zasięg po całości, więc śmiało mogę się starać, a i tak maksymalnie 10 osób zobaczy moje wypociny, więc najzwyczajniej w świecie zniechęciłam się totalnie, by cokolwiek pisać. 

Prosić o lajki nie lubię, wychodzę z założenia, że jeśli ktoś chciałby być na bieżąco z tym, co na blogu, po prostu klikałby "Lubię to", jeśli tego nie robi, to po prostu nie interesują go treści, które mam do przekazania.
Ogólnie to te hormony chyba tak działają na mnie,
niezdecydowana i niezorganizowana jestem  w tym moim blogowaniu  - na coś muszę zwalić winę ;) 

Wyszłam z wprawy, wena spakowała walizki i pojechała do ciepłych krajów wygrzewać się- mam nadzieję, że wróci.

Przyznać się również muszę, że już krótka chwila dzieliła mnie od tego, by usunąć bloga i zniknąć z blogosfery. Na szczęście się opamiętałam. Myślałam nad zmianą nazwy, nad rozpoczęciem wszystkiego od nowa,w ostateczności zmieniłam tylko szablon :) 

Taka niezdecydowana jestem :) 

Nowy notes zapełnia się od tematów, które chciałabym poruszyć. 

Niestety włączam komputer, kładę palce na klawiaturze  i czarna dziura. 

Nie wiem jak zacząć, od czego zacząć. Skupić się nie mogę! 

W głowie siedzi mi myśl, a raczej pytanie, które stawiam sobie codziennie "czy dziś znów będę wymiotować?!".

W sumie nie mam co narzekać, od tygodnia nie wymiotowałam,
to już jest coś :)

Tak, ciąża daje mi w kość, jest zdecydowanie ciężej niż za pierwszym razem.

Wiedziałam na co się piszę i nikt mi nie obiecywał,
że będzie kolorowo.

Wczorajszego dnia rozpoczęłam III trymestr i już jest bliżej jak dalej. 

Zleci ekspresowo. Ja to wiem :)

Na zakończenie tylko napisze jeszcze, że fajnie jest być offline :) Odzwyczaiłam się od komputera, telefonu ... komputer potrafi stać kilka dni wyłączony, ale przyznam się, że jednak czasem brakuje mi pisania na blogu.

Wierzę, że moja niemoc minie, gdy tylko w pełni odzyskam siły. 

W końcu przez dwa trymestry towarzyszyły mi wymioty.

Byłam osłabiona, a pozostałe siły wolałam gromadzić, by móc potańczyć z Hanią w rytm Woogie boogie, bądź nad przygotowaniem czegoś kreatywnego. 

Przez dotychczasowy okres ciąży starałam się, by Hania nie odczuła mojej niemocy.

Na dziś to tyle :) 

Odezwę się niebawem :) 

Postawiłam sobie za cel 2 wpisy w tygodniu- minimum :) 

Mam nadzieję, że pozostaniecie z Nami na dłużej :) 

Mam również nadzieję, że przybędzie jeszcze czytelników :) 

Pozdrawiam, M. 

P.S. Ściskam mocno wszystkich tych, którzy tu zaglądają i czekają :*