9 miesięcy minęło jak jeden dzień - Happy End :)

Czekałam, czekałam i się doczekałam :)

Ta ciąża była zdecydowanie inna, niż pierwsza. Wspominałam o tym już nie raz.

Wiele dolegliwości, obaw, czy dotrwam do końca, ale przede wszystkim ogromna radość.

Do szpitala trafiłam po terminie porodu, który przypadał na 14 kwietnia.

18 kwietnia przed 8 raną już wypełniałam dokumenty.

To był mój najgorszy poniedziałek w życiu.

Od 5 rano nie spałam, powstrzymywałam łzy, aż w końcu przed samym wyjazdem się rozpłakałam.

Rozpłakałam się jak małe dziecko, które stłukło sobie kolano.

Jak małe dziecko, któremu zabrano ulubioną zabawkę.

Płakałam jak małe dziecko, bezbronne, nie mające pewności czy sobie poradzi...

... z rozłąką, z samotnością w szpitalnych ścianach.

Niektórzy uważają,  że My- kobiety musimy być twarde, nie okazywać słabości.

Otóż nie. Nic nie musimy.

Mamy prawo bać się, być wrażliwe i płakać, gdy emocje biorą górę...

...

Ciężko było tego poniedziałkowego ranka, kiedy musiałam pożegnać się z moją śpiącą jeszcze królewną Hanią, z moją mamą, która kiepsko ukrywała podenerwowanie, kiedy musiałam pożegnać się z mężem w szpitalnej poczekalni.

I mimo, że wiedziałam, że sobie beze mnie poradzą, to jednak bałam się... bałam, jak JA sobie poradzę bez Nich. Jak JA poradzę sobie z samotnością.

Wiedziałam, że mnie to czeka. Całą ciążę przygotowywałam do tej rozłąki moją córkę i po części godziłam się z wizją tych kilku dni w szpitalu.

Tłumaczyłam sobie, że przecież te kilka dni wytrzymam, że będą mnie odwiedzać, że wyjdę z Naszą kruszynką, że dam radę.

Powtarzałam sobie to jak mantrę.

To co działo się w mojej głowie, to był jeden wielki chaos.

Zapewne hormony potęgowały moc wszystkich mieszających się ze sobą uczuć.

Dałam upust emocjom w domu i w szpitalnej poczekalni, po czym wchodząc na swoją salę, poczułam się lżejsza, pewniejsza.

Ogarnęłam się i wiedziałam, że dam radę, że poradzę sobie, że będzie dobrze.

...

Dałam radę, chociaż szpitalne łóżka i białe ściany nie pomagały. 

Schemat dnia ten sam- od posiłku do posiłku. Byle doczekać wieczora.

W sumie, to wieczory były najgorsze. O tyle, co w dzień można było sobie pogawędzić z innymi ciężarnymi, o tyle wieczorem zapadała cisza, która się dłużyła, a zamknięciu oczu pojawiał się obrazek tych, za którymi tęskniłam najbardziej.

Gdy zerkałam na zegarek dokładnie wiedziałam, że w tym momencie czytałabym z Hanią bajki, czy tuliła w ramionach śpiewając jej ulubioną kołysankę, albo leżałabym wtulona w ramiona męża.

...

Częste rozmowy telefoniczne i odwiedziny poprawiały samopoczucie, niestety tylko na chwilę.

Frustrujący był fakt, że już tak blisko rozwiązania... lecz jednak jeszcze tak daleko.

Wszystkie te żale i poczucie niesprawiedliwości (bo przecież tyle czasu muszę leżeć i czekać) minęły, gdy w końcu pojawiły się skurcze.

Skurcze, które dały nadzieję, na poród naturalny.

Wyszło inaczej. Ciąża zakończona cesarskim cięciem.

I najważniejsze- Nasza Maja zdrowa.

Pierwszy jej okrzyk wywołał łzy szczęścia spływające po policzkach- tak samo jak za pierwszym razem z Hanią.

Zastanawiałam się wiele razy czy ten pierwszy raz od tego kolejnego będzie się czymś różnił. 

Nie różnił się niczym. 

Wzruszenie i ogrom radości oraz uczucie ulgi, że wszystko zakończyło się dobrze.

I miłość. 

Miłość w czystej postaci.

...

Od środy zmieniło się wszystko.

Nie było żalu, nie było uczucia osamotnienia w tych szpitalnych ścianach, była tylko radość. Nawet ból nie był w stanie przerosnąć radości.

Dni mijały szybko i już w sobotę mogłyśmy pojechać do domku.

Ciężko przechodzona ciąża, uciążliwe dolegliwości, ból przy schodzeniu z łóżka… nie było tak strasznie. W sumie… już nawet nie pamiętam : )

Przypominam, że znajdziecie Nas na: