Pobyt w szpitalu i jego plusy.

Po przeczytaniu pewnie zastanawiasz się, czy dobrze się czuję.

W sumie sama nie wierzę, że dałam taki tytuł :)

Oczywiście, pobyt w szpitalu nigdy nie jest łatwy, zarówno wtedy, gdy trafiamy tam nie planując tego, jak i wtedy, gdy wiemy, że ten pobyt Nas nie ominie.

Prócz plusów, jakimi są między innymi opieka medyczna, spokój i cisza (na porodówce niekoniecznie), jest masa minusów.

Tęsknota za domem powoduje, że wszystko drażni, jak odstająca metka w bluzce.

Może niezbyt trafne porównanie, ale tak jest. Wszystko Nas denerwuje i chciałoby się ten cały pobyt przespać i obudzić się w dniu wypisu.

Pobyt w szpitalu strasznie się dłuży. Spogląda się na zegarek co 10- 15 minut i odnosi się wrażenie, że czas mija żółwim tempem. 

Łóżka nie zawsze są wygodne. 

Obiady nie zawsze zachwycające Nasze podniebienie.

Krótko mówiąc... pobyt w takiej placówce, to nie wczasy all inclusive.

Nie przeciągając dłużej.

Mój pobyt w szpitalu przyniósł pewne korzyści.

Jedną, najważniejszą jest oczywiście to, że wchodząc w dwupaku, wychodziłam już z Naszą kruszynką w ramionach oraz fakt, że naprawdę wybrałam dobre miejsce do porodu- opieką byłam zachwycona, fantastyczni lekarze. Przez dwa lata zdecydowanie zmieniło się na lepsze.

Znów nie to miałam napisać- wybaczcie tą moją skłonność do dygresji :) 

Plusem pobytu w szpitalu, było to, że w końcu przekonałam się, jak bardzo mam samodzielne, dzielne i mądre dziecko.

Oczywiście wiedziałam to doskonale, wiedziałam, że poradzi sobie lepiej beze mnie niż ja bez Niej i jej taty.

Moja nieobecność udowodniła, że było tak, jak tego się spodziewałam.

I nie tylko w kwestii mojego pobytu w szpitalu i nieobecności w domu, w codziennych czynnościach i zabawach, ale także w kwestii nowej sytuacji w domu. W końcu moja dotychczasowa jedynaczka stała się starszą siostrą, ale o tym obiecuję Wam napisać następnym razem :) 

Znam Hanię doskonale, znam jej możliwości, umiejętności i różne sposoby na osiągnięcie celu- mimo, że dopiero co niedawno skończyła dwa latka, to strasznie cwana jest i bez problemu potrafi sobie poradzić z różnymi sytuacjami, czy przeszkodami, a poza tym całkiem dobra z Niej negocjatorka :) 

Kiedy byłam w domu, bywało czasem tak, że mimo, iż Hania potrafiła coś wykonać sama, to prosiła mnie o pomoc, albo bardziej o towarzystwo. Gdy nie mogłam jej pomóc, albo towarzyszyć chociażby podczas tańców do jej ulubionych piosenek, miała zawsze pod ręką tatę, bądź dziadków. Bywało jednak i tak, że nikt inny nie mógł mnie zastąpić- najczęściej przy przygotowywaniu śniadania czy kolacji. Zapewne wynikało to z Naszego rytuału. Hania uwielbia pomagać, a gdy pada hasło "idziemy przygotować kolację", Hania ciągnie za rękę, wyciąga talerzyki, otwiera lodówkę i woła "mamo, mamo chodź'.

Kiedy byłam w szpitalu nie było z tym problemu. Nie było płaczu, że mamy nie ma. Nie było protestu żadnego.

Tak samo z ubieraniem, czy z rozbieraniem do kąpieli.

Być może to zasługa Naszych codziennych rytuałów, tego, że nie wyręczałam córki we wszystkim, że pozwalałam jej samej spróbować się ubrać, czy pozwalałam pomóc sobie przy sporządzaniu posiłku.

Mój pobyt w szpitalu sprawił, że Hania chyba sama nabrała pewności siebie, uwierzyła, że nie potrzebuje by ciągle mama była, gdy chce sama spróbować się ubrać, czy rozebrać, chociaż po części. Dotarło też do Niej, że nie tylko najlepiej pomoże jej mama, że kanapeczki zrobione z tatą, czy babcią są równie smaczne, jak te robione z mamą :)

Zauważyłam, że Hania potrafi sama sobą zająć się na dłużej, czy zainicjować zabawę z tatą, czy dziadkami. Sama sprząta swoje zabawki - co mnie zaskoczyło, bo zazwyczaj musiałam ją upominać.

Zauważyłam jak zasób słów się powiększył.

Przed drugimi urodzinami Hania pożegnała się na dobre z pieluszkami- myślałam, że jak mnie nie będzie, to będzie regres- różnie dzieci przechodzą rozłąkę. Czasem mimo, że wydaje się, że dziecko radzi sobie świetnie, to gdzieś podświadomie jednak przeżywa. U Nas na szczęście nic takiego nie miało miejsca.

Nie było mnie kilka dni w domu. Wytęskniłam się ogromnie, ale także utwierdziłam w przekonaniu, że doskonale znam swoje dziecko, a także Hania dostała możliwość udowodnienia, że naprawdę wiele potrafi. 

Przesyłam całusy.

M.